KAHRAMANMARAŞ’ta meydana gelen depremlerin ardından Hatay Antakya’dan iki kızı ve erkek kardeşiyle birlikte Muğla’nın Bodrum ilçesine gelen görme engelli Songül Araman (39), “Kabus gibiydi. Sarsıntı uzun sürdü. duvarların çıtırtılarını duyduk. Binanın yana yattığını hissettik. Çaresiz kaldık. “Kızlarım ve erkek kardeşimle el ele tutuşup ayakkabılarımızı giyip tek sıra halinde duvara tutunarak dışarı çıktık. Kızlarım sayesinde depremde yolumuzu bulduk” dedi.
Kahramanmaraş’ta Türkiye’yi etkisi altına alan 7,7 ve 7,6 büyüklüğündeki depremde Antakya’da ikamet eden ve Antakya İlçe Sağlık Müdürlüğü’nde santral memuru olarak çalışan görme engelli Songül Arman’ın bulunduğu 5 katlı apartman yan yattı. . Araman, 3. katta kızları İdem Su Araman (12), Beren Araman (8) ve görme engelli kardeşi Hüseyin Boyar ile birlikte sağ olarak çıktı. Songül Araman, depremin ardından kızları ve erkek kardeşiyle birlikte Bodrum’da bir otele yerleştirildi.
Yaşadıkları apartmanın şiddetli sarsıntı nedeniyle yan yattığını ve evdeki çok sayıda eşyanın düştüğünü belirten Songül Araman, görme bozukluğu nedeniyle görme sorunu yaşayan ağabeyi ile 6 kardeş bir ailede yaşadıklarını anlattı. kalıtsal bozukluk Deprem anında büyük panik yaşadığını anlatan Araman, “Ağabeyim ve iki kızımla evdeydim. O gece saat 03.30 sıralarında kalktım. Sarsıntıyı hissedince çocukların yanına gittim. yaklaşık 3 ay önce hafif bir sarsıntıydı.Tekrar olur sandım.Deprem şiddetini artırdı.” BİNANIN ALT OLDUĞUNU HİSSEDİYORUZ’Depremde binanın yan yattığını hissettiklerini söyleyen Araman, “Kardeşimi bağırarak, bağırarak uyandırdım. Çocukları uyandırdım, biz uyuyorduk. O gece saat 3’te yatak odamda.Daha önceki sarsıntıların tecrübesiyle kızlarıma hayat üçgeni denen pozisyonu öğrettim.Yatak odamın arkasındaki kapı çöktü.Kardeşime diğer odanın duvarına çökmesini söyledim. Sarsıntı durmadı çok zordu Kabus gibiydi Sarsıntı uzun sürdü Sesler geldi duvarların çatladığını duyduk Binanın eğildiğini hissettik Çaresiz kaldık Çocuklarım içerideydi kollarım, ‘ne yapabilirim?’ Düşündüm 15-20 dakika içeride kaldık.Kızlarım sayesinde deprem anında yönümüzü bulduk.Kızlarım ve erkek kardeşimle el ele tutuşup ayakkabılarımızı giyip tek sıra halinde dışarı çıktık. Duvara dayandı.Koca mahalle sessizdi.Mahalleden birkaç kişinin sesi geldi.Sonra açık alana yöneldik.Binaların çökmesi nedeniyle bazı sokaklar kapandı.5-6 gün o bölgede kaldık. Saatlerce şehirden çıkmak zor oldu.Depremde ailemizden 13 kişi öldü.Köy evine gittik.Babam kümesleri mesken olarak boşalttı ve 10 gün kadar orada kaldık.Hava soğuk ve hava çok soğuktu. Sarsıntı devam etti: “Kızlarım çok korktukları için Bodrum’a geldik. Su ve elektrik yoktu, şartlar çok zordu” dedi. YUNCA Kıyametin Bittiğini Düşündüm. ablam ve yeğenlerime ulaşmak istedim. O sırada dolaplar çöktüğü için kendilerine ulaşamadım. Mahallemizdeki diğer binalar yıkıldı. Bulunduğumuz bina yan taraftaydı. Bu durumdan kurtulmak için dua ettik. Görme engelli olduğumuz için yeğenlerim bize göz oldu. El ele tutuşup binadan ayrıldık. Şiddetli yağmur vardı. Enkaz altında kalanlar yardım istedi. Biz canımızı kurtardık ama ailemiz ve yakınlarımız hayatını kaybetti. Tarifi mümkün olmayan üzücü bir durum. İnsanlar kendilerini ve sevdiklerini düşünür. Dışarıdaki gürültüyü ve yıkımı duyduğumda kıyametin bittiğini düşündüm.”
